نکات کلیدی:
· افرادی که در کارآزمایی های بالینی تصادفی، آگونیست های گیرنده ی GLP-1 را دریافت کردند، خطر مشابهی برای سرطان های مرتبط با چاقی نسبت به گروه دارونما داشتند.
· مطالعات طولانی مدت با حداقل ۵ سال پیگیری مورد نیاز است.
۹ دسامبر ۲۰۲۵ - بر اساس یافته های یک مرور نظام مند و متاآنالیز منتشر شده در مجله Annals of Internal Medicine، بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲ یا اضافه وزن و چاقی که GLP-1 دریافت کردند، با افزایش خطر سرطان های مرتبط با چاقی مواجه نشدند.
دکتر چو-هان چیانگ (Cho-Han Chiang)، پزشک و همکار هماتولوژی/انکولوژی در مؤسسه سرطان Northwell Health و فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد، گفت:«از نظر بالینی، این یافته ها ایمنی کلی GLP-1ها را در ارتباط با سرطان تأیید می کند، که اهمیت دارد زیرا استفاده از این داروها برای دیابت، چاقی و بیماری های کاردیومتابولیک به سرعت در حال افزایش است. پیش تر نگرانی هایی درباره سرطان تیروئید و سرطان پانکراس وجود داشت، اما مطالعه ما نشان داد که GLP-1ها احتمالاً خطر این سرطان ها و سایر سرطان ها را افزایش نمی دهند».
دکتر چیانگ و همکارانش داده های کارآزمایی های بالینی تصادفی را که اثربخشی و ایمنی GLP-1ها یا آگونیست های دوگانه را در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۲یا اضافه وزن یا چاقی بررسی کرده بودند، گردآوری کردند. تنها مطالعاتی وارد این متا آنالیز شدند که داروهای تأیید شده توسطFDA را بررسی کرده و حداقل یک پیامد مرتبط با سرطان گزارش کرده بودند.
در مجموع ۴۸ مطالعه وارد متاآنالیز شدند: ۲۶ مطالعه شامل بیماران دیابت نوع ۲، ۱۸ مطالعه شامل افراد دارای اضافه وزن یا چاقی، و ۴ مطالعه شامل هر دو گروه. میانه ی مدت پیگیری ۷۰هفته بود. در مجموع ۹۴۲۴۵ شرکت کننده در این مطالعات حضور داشتند. رایج ترین داروهای بررسی شده سماگلوتاید(اوزمپیک/ وگووی، شرکت نوو نوردیسک) در ۴۲ درصد مطالعات و لیراگلوتاید(ساکسندا/ ویکتوزا، شرکت نوو نوردیسک) در ۲۱ درصد مطالعات بودند.
افرادی که GLP-1 دریافت کردند، در مقایسه با دارونما تفاوتی در احتمال ابتلا به سرطان تیروئید، پانکراس، پستان، کلیه، کولورکتال، مری، کبد، کیسه صفرا، تخمدان، آندومتر، میلوم متعدد یا مننژیوم نداشتند. نویسندگان گزارش کردند که به دلیل عدم دقت کافی، قطعیت شواهد برای سرطان تیروئید، پانکراس، پستان و کلیه متوسط و برای سایر سرطان ها پایین بود.
این یافته ها در تحلیل های زیرگروهی نیز پایدار بودند؛ چه مطالعات بر اساس مدت زمان پیگیری دسته بندی شدند، چه بر اساس نوع جمعیت (دیابت نوع ۲ یا چاقی)، و چه بر اساس بررسی GLP-1 یا آگونیست های دوگانه. همچنین نتایج در تحلیل های حساسیت، که مطالعات با خطر سوگیری متوسط یا بالا حذف شدند یا مطالعاتی غیر از سماگلوتاید و تیرزپاتاید(مونجارو/زپ باند، شرکت الی لیلی) کنار گذاشته شدند، تفاوتی نشان نداد.
دکتر چیانگ، گفت:«یافته های این متاآنالیز با مطالعات مشاهده ای پیشین که کاهش خطر سرطان در بزرگسالان مصرف کننده GLP-1 را گزارش کرده بودند، متفاوت است، جالب است که مطالعه ما کاهش خطر سرطان را نشان نداد، در حالی که مطالعات قبلی چنین کاهشی را گزارش کرده بودند. این اختلاف احتمالاً ناشی از تفاوت در طراحی مطالعه (کارآزمایی های تصادفی در برابر داده های مشاهده ای غیرتصادفی) و همچنین تفاوت در مدت زمان پیگیری است، همچنین کارآزمایی هایGLP-1 معمولاً مدت پیگیری کوتاه تری دارند و همین امر ارزیابی پیامدهای بلند مدت مانند بروز سرطان را دشوار می کند».
دکتر چیانگ تأکید کرد: «مطالعات طولانی مدت تصادفی یا مشاهده ای با حداقل ۵ سال پیگیری و نقاط پایانی استاندارد و از پیش تعیین شده برای سرطان لازم است تا خطرات یا فواید احتمالی GLP-1ها روشن شود».
منبع:
https://www.healio.com/news/endocrinology/20251209/glp1s-not-tied-to-increased-risk-for-obesityrelated-cancers